PROJEKT: coal-mines.pl

Projekt ukazujący element śląskiego pejzażu, jakim są wieże szybowe kopalń - ich podobieństwa i różnice. Fotografie wykonane w okresie jesienno-wiosennym przy rozproszonym świetle. Przy fotografowaniu staram się  skupić się na kształcie i charakterze każdej z budowli. Inspiruję się pracą małżeństwa Becher. Prezentowane fotografie są wycinkiem projektu znajdującego się na stronie internetowej: http://coal-mines.pl/

PROJEKT: Symfonia zniszczenia/Rok Zero

Przemysł.

Bijący żar, huk stali, dym kominów, stukot kół, wagon za wagonem, tona za toną. Niebo zasnute pyłem. Siła człowieka. Potęga tworzenia.

Przeminęło.

Maszyny rozcinają stalowe konstrukcje. Kominy upadają. Torowiska rozkradzione. Reszta opuszczona, pozostawiona na pastwę losu. Teraz mieszka tu cisza. Panuje mrok. Przyroda odbiera, co jej wydarto.

Koniec i początek. Reset. Rok Zero.

PROJEKT: Elektrociepłownia Szombierki - Industrialna Katedra

Zdjęcia pokazują głównie wnętrza Elektrociepłowni Szombierki, która definitywnie zakończyła swoją przemysłową produkcję w 2016 r. – utrwalają przed przemijaniem/zapomnieniem jej walory z powodu których jest nazywana Industrialną Katedrą.

Fotografie są zapisem wrażeń złapanych podczas przemierzania różnych obiektów na terenie Górnego Śląska. W tych zimnych i nieprzejednanych niejednokrotnie środowiskach zawsze można znaleźć piękno i tajemnicę.

PROJEKT: Z industrialem w tle

Przemysł, który zawsze był wszechobecny w otaczającym mnie krajobrazie, od początku był głównym tematem moich fotografii - to od niego wszystko się zaczęło. Po latach zbieranych doświadczeń i zabawy z fotografią, moje spojrzenie nieco się zmieniło. Zacząłem interesować się innymi dziedzinami fotografii m.in fotografią przyrodniczą. Było to dla mnie zupełnie nowe doświadczenie oraz wielka zmiana. Industrial, który dawniej dominował na moich fotografiach, stał się teraz ich tłem. Zacząłem patrzeć na niego z nieco innej perspektywy, w kontekście otaczającego go świata. 

Projekt przedstawia wnętrza powstałej w latach 1896-1897 hali montażu Fabryki Obrabiarek do Drewna, dawniej Fabryki Maszyn C. Blumwe i Syn, Tow. Akc. Zakład ten swoją działalność rozpoczynał w niewielkim warsztacie w 1865 roku, a po kilkunastu latach przeniesiono produkcję do wówczas podmiejskiej gminy Wilczak (dziś jedno z bydgoskich osiedli). Obecnie fabryka jest jednym z niewielu zachowanych zakładów przemysłowych na terenie Bydgoszczy, który produkuje nieprzerwanie od XIX wieku, a którego funkcja, lokalizacja i częściowo zabudowa nie uległa zmianom. To najstarszy zakład w Polsce produkującym maszyny i urządzenia do obróbki i przerobu drewna. Obiekt znajduje się na Szlaku Wody, Przemysłu i Rzemiosła TeH₂O w Bydgoszczy.

PROJEKT: The Colours of New Industrial Architecture

W otaczającym nas krajobrazie giną dawne budynki przemysłowe i równocześnie pojawiają się nowe.

Nie są już budowane z czerwonej cegły podkreślanej czasami zielonym akcentem, nie mają eleganckich łuków, potężnych ceglanych słupów połączonych z pierwszym żelbetem. Nowoczesne obiekty przemysłowe mają zupełnie inną konstrukcję i tym samym inny wygląd. Na ogół są biało-szare, ale zdarzają się inwestorzy dbający o większą estetykę przemysłowej przestrzeni. Pojawia sie wówczas kolor, czasami bardzo intensywny. Kolorowa przestrzeń jest ciekawsza i bardziej przyjazna.

PROJEKT: minimal.INDUSTRIAL.detal

Fotografia industrialna na Śląsku swą niesłabnącą popularność utrzymuje już kilka dobrych lat, przez co staje się coraz trudniejsza. Coraz ciężej zaskoczyć, pokazać coś nowego. Z drugiej strony, dzięki temu przybiera wiele nowych form i nakłania do poszukiwań. Te poszukiwania i obserwacje sprawiają,że coraz częściej odchodzę od wielkoformatowych industrialnych krajobrazówi architektury, eksperymentując i próbując nowych stylów. Tym razem wybrałam minimalizm. Ważną rolę gra w nim forma, kadr, kompozycja, geometria i detal, a przede wszystkim brak oczywistości, który pobudza wyobraźnię i pomimo prostoty daje duże pole do działaniai interpretacji. Dla mnie fotografia to nie tylko uwiecznienie tego co widzimy, ale pokazanie tego w sposób niedostrzegalny na pierwszy rzut oka. Minimalizm pozwala te cechy wyeksponować.

Wieżowiec byłej Fabryki Samochodów Małolitrażowych przez długie stał opuszczony i na trwale wrósł w krajobraz. Nawet przyroda zaczęła go zdobywać by całkiem go pochłonąć. Niestety nadszedł jego kres i dzięki fachowcom wyburzaczom został powalony. Tym zestawem chcę pokazać ciężką pracę tych bezimiennych odważnych ludzi zwykle niedostępną dla osób postronnych.

PROJEKT: Potłuczona Porcelana

Przedstawiają one wnętrza zrujnowanej fabryki porcelany z pozostawionymi w nieładzie gipsowymi formami do odlewu ostatecznych produktów.

PROJEKT: O! Śląsku.

O mój Śląsku, co ma mi się w Tobie podobać współcześnie, gdy coraz mniej w Twoim krajobrazie Ciebie — tego znanego mi sprzed kilku dekad? Mimo iż klimat masz teraz znacznie czyściejszy, bo wyeliminowano Twoich głównych trucicieli, to tego klimatu nie pozostało już w Tobie wiele! Jak mam Cię postrzegać, gdy nie zaciekawia mnie to nowe, które teraz na Twym terenie nastaje? Gdy ubywa Ci kopalnianych szybów, a przybywa wielkich tablic reklamowych, Twe unikalne, ceglane budowle i stalowe majstersztyki inżynierskie, chowają się w cieniu fałdowej blachy, albo giną pod szyldem wyłączenia z eksploatacji -na zawsze. To dobrze, że mierzysz ku nowoczesności, nikt Tobie tego nie odbiera, lecz powiem Ci, że ta nieliczna szklano-stalowa, błyszcząca fasada i oczyszczona cegła Twych głównych miast, też nie przekonuje mnie wcale, bo pod nią Stałeś się dla mnie nijaki, chaotyczny i upozorowany. Toleruję Cię więc mój Śląsku, jaki jesteś w codzienności, ale pozwolisz, że patrząc przez obiektyw aparatu, wciąż będę wypatrywał Cię z przeszłości.

PROJEKT: Kolej Piaskowa

Krótki zestaw zdjęciowy obrazujący kolej piaskową. Załadunek-transport-rozładunek. Kiedyś setki wagonów codziennie dowoziły piasek do zakładów górniczych. Obecnie w ciągu miesiąca jeździ już zaledwie kilka pociągów. I to tylko na jedną kopalnię. Dzisiaj kolej piaskowa powoli przechodzi do historii, dlatego staram się ją dokumentować gdy nadarzy się taka możliwość, stąd też wybór na temat wystawy.

PROJEKT: Walcownia

Wybrane fotografie przedstawiają Walcownię w Katowicach-Szopienicach, która funkcjonuje obecnie jako Muzeum Hutnictwa Cynku. Jest to obiekt poddany adaptacji oraz udostępnieniu zwiedzającym, przy jednoczesnym zachowaniu autentyczności i surowości miejsca. Motywem przewodnim są ochronione przed zniszczeniem maszyny, urządzenia, detale które w wielu poprzemysłowych miejscach znikają bezpowrotnie.

PROJEKT: Stary Piec

Projekt powstał w oparciu o materiał fotograficzny zgromadzony podczas pleneru: IX Międzynarodowe, Plenerowe Spotkania Fotograficzne Wschód-Zachód „Szlakiem Staropolskiego Okręgu Przemysłowego, Sielpia 2016”.Organizatorem pleneru było Piotrkowskie Towarzystwo Fotograficzne Fcztery. Tematem przewodnim pleneru były zabytki Staropolskiego Zagłębia Przemysłowego. Zgłoszona na Festiwal Fotografii Industrialnej 2018 wystawa „Stary Piec” obejmuje 17 prac w formacie 45x30 cm i jestczęścią prac składających się na ww. projekt.Jest to fotograficzna powieść o wielkim piecu hutniczym -głównym zabytku Zabytkowej Huty Żelaza w Chlewiskach. Piec działał w okresie 1892 –1940pozwalając na uzyskania około 10 ton surówki na dobę.Zniszczony został w skutek nieudolnej próby zastosowania nowej technologii wytopu. Zachowane urządzenia hutnicze fascynują. W niemym milczeniu opowiadają swoją dawną historię z okresu działania huty. W światłocieniach jawią się jako fantastyczne formy fotografii industrialnej. Zachowane urządzenia obsługi pieca stanowią także dobry obiekt na warsztat industrialnej fotografii reportażowej.

PROJEKT: Made in Silesia

Prezentowany mini kolaż z ujęć zeskanowanych klisz pokazuje kadry czyste i bez obróbki. Są to obrazy w kolorze z lat 2001 - 2016 bez ujęć zimowych.

PROJEKT: Industrialne piękno Zagłębia

„Industrialne piękno Zagłębia” to wielomiesięczne działania, mające na celu zebranie dokumentacji fotograficznej obrazującej pozostałości infrastruktury przemysłowej, z którą ten region kraju był od początku swego istnienia ściśle związany. Na tym typowo rolniczym obszarze odkryto u schyłku XVIII w. złoża rudy cynku, żelaza, a przede wszystkim węgla kamiennego. Powoli powstawały pierwsze cegielnie, huty, kopalnie, wapienniki i inne zakłady przetwórcze. Na początku XX wieku Zagłębie Dąbrowskie było najbardziej uprzemysłowioną częścią Królestwa Polskiego. Po roku 1989 doszło do wielkiej rewolucji i zmiany systemu. Przemysł ciężki znalazł się w kryzysie. Zaczęto zamykać kopalnie, huty, co trwa do dzisiaj.

W latach 90. zmienił siękrajobraz regionu. Zagłębie, z regionu typowo górniczego, przemieniło się w region usługowo-handlowy. Tym bardziej to, co zostało po dawnym przemyśle tej ziemi to spuścizna, o której nie możemy zapomnieć i z której powinniśmy być dumni.Podsumowaniem działań z zakresu zbierania materiału fotograficznego z przemysłowej przeszłości Sosnowca i Zagłębia stała się wystawa wieńcząca wszystkie w/w działania. Jej kuratorem jest artysta fotografik Zbigniew Podsiadło, a gościem specjalnym tego projektu jest Dariusz Walerjański -badacz zabytków, poszukiwacz, historyk, twórca i wieloletni kierownik Międzynarodowego Centrum Badań Dziedzictwa Przemysłowego dla Turystyki działającego przy zabytkowej kopalni Guido w Zabrzu.Celem projektu było stworzenie prac fotograficznych związanych z industrializacją oraz zanikającymi i niszczejącymi obiektami przemysłowymi. Fotograficy uwiecznili w obiektywie m.in. takie budowle jak: Sztygarkę w Dąbrowie Górniczej (sztolnia), Browar Rzemieślniczy w Zawierciu, Kopalnię Węgla Kamiennego Kazimierz-Juliuszi Rejonowe Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacjiw Sosnowcu, Hutę Bankową w Dąbrowie Górniczej, elektrociepłownie, torowiska, wieże ciśnień, dworce kolejowe, zajezdnię tramwajową w Będzinie, wieżę wsadu wielkiego pieca w Porębie i wiele innych obiektów.Ze wstępu do katalogu towarzyszącego wystawie:„W spojrzeniu historycznym na przełomie minionych wieków Zagłębie Dąbrowskie było dawnym „industrialnym sercem” Królestwa Polskiego, gdzie mieścił się Zachodni Okręg Górniczy istniejący do 1869 r., następnie w okresie II RP jak i współcześnie region ten jest wciąż ważnym ośrodkiem przemysłowym obok Górnego Śląska w tej części Europy. Śladów tego dziedzictwa przemysłu, specyficznej spuścizny o której należy pamiętać szukali uczestnicy projektu. Kilometry schodzonych przemysłowych korytarzy, czynnych i opustoszałych hal fabrycznych, setki mijanych maszyn, urządzeń i ludzi przy ciężkiej pracy. Specyficzna różnorodność oglądanej industrialnej przestrzeni, barwa kolorów wpadającego światła zmieszanego z ciszą lub hałasem fabrycznej hali.

Efekt tej fotograficznej wędrówki po industrialnych zakamarkach zagłębiowskich zakładów przemysłowych został namalowany, narysowany okiem kamery, aby ocalić od zapomnienia i pokazać, że tacy byliśmy i tacy dziś jesteśmy. Jak mawiał znany i ceniony fotograf Jerzy Lewczyński „nie mijamy bez śladu, a ślad to właśnie fotografia”. Zaprezentowane podczas wystawy oraz w katalogu fotografie różnych autorów uczą nas otwierać oczy i widzieć nie tylko przedmioty, rzeczy, miejsca i specyficzne krajobrazy, ale piękno zmienności świata. Pamiętajmy jednak, że na fotografiach tych dawnych i tych współczesnych możemy zobaczyć jedynie czas przeszły dokonany industrialnego piękna Zagłębia”.

PROJEKT: Świętokrzyskie śladami Staszica

To projekt, który skupia się wokół zabytkowych już obiektów przemysłowych. Na fotografiach zostały przedstawione budynki związane z osobą Stanisława Staszica. Celem projektu jest pokazanie przemysłowej historii regionu obecnego województwa świętokrzyskiego.

PROJEKT: WIMA

Widzewskie Zakłady Przemysłu Bawełnianego WI-MA w Łodzi to wcześniejsza nazwa (jedna z kilku) dawnej fabryki Juliuszów Kunitzera i Heinzla, których historia sięga drugiej połowy XVII wieku. Obecnie nosi nazwę „Zakładów Przemysłów Twórczych WIMA w Łodzi” i stanowi przestrzeń dla inicjatyw i wydarzeń kulturalnych, pracowni artystycznych, jak również firm oraz fundacji i stowarzyszeń zajmujących się kulturą i sztuką.

Przestrzeń niemożliwa.

Mechanizm wspomnień.

Poszukując odpowiedzi na zobrazowanie krajobrazu mojego umysłu - wyłania się myśl, że JA to więcej niż zajęcie miejsca w przestrzeni, to dramat w czasie.
Sposób obrazowania tego co tworzę jest wielopłaszczyznowy. Ja i mój umysł jesteśmy w jednej chwili jak podupadająca wieża ciśnień, a w następnej jest jak nowo powstająca metropolia. Jednym słowem chaos.
Na pytanie dlaczego staram się zobrazować mój umysł za pomocą futurystycznego urbanistycznego krajobrazu nie mam jeszcze odpowiedzi. Lecz te hybrydy fotograficzno/kolażowe, mają mi pomóc odpowiedzieć na to pytanie.
Myślę, że rozwiązanie tej zagadki powiązane jest z melancholią. Według Michała Bieńczyka melancholia to mechanizm wspomnienia ,który mnoży kolejne obrazy braku i straty, że jest bezkresnym rozpamiętywaniem o świecie, który nie przestaje się przeobrażać, lecz przemienia się szybciej niż „serce człowieka”.
Powracam zatem do wspomnień z dzieciństwa, przypominam sobie, że pewne industrialne pejzaże mnie otaczały. Choćby kopalnia KWK Dębieńsko, która dopełniała wiejsko-miejski krajobraz widziany przez okno sypialne moich rodziców. Czy pewien ogromny pusty dom, w którym bawiłam się z moim kuzynostwem. Kiedy byłam nastolatką bardzo lubiłam zapuszczać się w rejony byłej kopalni i stacji kolejowej. Były to pustostany, które lubiłam obserwować i przede wszystkim fotografować. Wspomnienie tych miejsc napawa mnie pewnego rodzaju tęsknotą, ale i pewnym niepokojem, co oczywiście wynika z historii tych miejsc – kiedyś tętniące życiem miejsce pracy, dzisiaj ziejąca pustką odpychająca przestrzeń. No i mogłabym powracać w inne industrialne miejca. Może nie w tym rzecz, może industrial to stan umysłu, który starannie pielęgnowałam przez długie lata – zagłębiając się coraz mocniej w futurystyczne światy Katsuhiro Ōtomo , Ridleya Scotta, Stelarca, Antonio Saint'Elli i innych.
Wobec tego czy w moich wspomnieniach jest zakodowany jakichś mechanizm, który przetwarza wspomnienia na przestrzeń niemożliwą – zobrazowaną za pomocą futurystycznego krajobrazu? W tym momencie jedno wiem na pewno. Postindustrialne obrazy są dysharmonijne i tworzą chaos.